Zrozumie, kto stracił...

Dużo się ostatnio wokół mnie dzieje, ale jakoś nie mogę się zebrać, by pisać.
Może jutro będzie na to dobry moment.

Dzisiaj jest szczególny dzień. Mija pół roku odkąd odszedłeś.
Chyba jakoś daję radę, co?. Nieśmiało, niepewnie stawiam kroki, aby powoli do przodu...
Nadal nie wiem jak żyć, robię po prostu swoje. Nie wiem czy dobrze, czy właściwie postępuję - ale kto miałby określić co jest prawidłowe a co nie?
Staram się nie izolować od ludzi, dużo się uśmiechać (Danusia pilnuje :))
Jednak bardzo trudno być pogodną, dużo mnie to kosztuje.
Mógłbyś dać mi jakiś znak - czy powinnam coś zmienić, zająć się czymś innym?
Czy jestem wystarczająco silna?
Tęsknię za Tobą niezmiennie tak samo. Tyle że tęsknota jest bardziej wyciszona, spokojna. Ale ból pozostaje bólem. Zaszywam się w moim kąciku i pozwalam łzom płynąć. Viki stara się wtedy pocieszyć... Zlizuje słone ścieżki z mojej twarzy. Pamiętasz? Zawsze zachwycało nas, jak nasza sunia potrafi być wrażliwa i współczująca.
Brak mi Ciebie, Twoich ramion, uśmiechu. Powtarzam się, wiem. Roztkliwiam się nad sobą. Ale jako wdowa mam do tego prawo, czyż nie? Byle nie za często, tylko raz na jakiś czas, by oczyścić duszę, utulić spokojem serce, złapać oddech na kolejny dzień...
Kochanie, bądź przy mnie nadal i wspieraj mnie.
Trzymaj się Misiek!

Wszystkim, którym Czarek był bliski dedykuję te słowa:

Żegnając przyjaciela, nie płacz, ponieważ jego nieobecność ukaże ci to, co najbardziej w nim kochasz
Khalil Gibran

P.S.
Uluś, dziś szczególny dzień także dla Ciebie.
Bądź dobrej myśli, jestem z Tobą i trzymam kciuki!!
Pamiętaj, że wszystko układa się coraz lepiej!!